lata później nadal czułam się jak nastolatka. Na szczęście, kiedy skończyłam 24 lata, zaczęłam czuć się odrobinkę inaczej. Byłam troszkę jakby bardziej odpowiedzialna, zaczynałam przewidywać skutki moich działań i myśleć przynajmniej o jeden krok do przodu. Zaczęłam uważniej przyglądać się facetom, z którymi zamierzałam się związać, nie przyjmować z gromkim "hurra" każdej nowej oferty pracy i nawet zaświtała mi myśl o tym, żeby się może ubezpieczyć. Zaakceptowałam moje ciało, działając w myśl zasady mojego ukochanego Marka Aureliusza: "Boże, pozwól mi zmienić to, co mogę, pogodzić się z tym, czego zmienić nie mogę i daj mi rozum na odróżnienie jednego od drugiego