wody nachylone aż do okien okrągłych boeinga, ziemię malejącą i miasto hanzeatyckie nabierające ostrości miniatury". I słyszy. <br>- Ten młody ksiądz zje tam śniadanie, w pokoju księdza proboszcza. Dla pana profesora ja tu nakryję... trochę później... - I uśmiechnie się na znak, że mądrej głowie dość dwie słowie. Że co cesarskie, cesarzowi, i tak dalej. <br>Pożegnał ją skinieniem głowy. Jakoś nie czuł w ustach słowa. <br>- Gute Nacht, Herr Professor... <br><br>Pokój wydał mu się mały, mniejszy niż zazwyczaj. "Śmieszne". Oparł się o piec. Wzruszył ramionami. Gest wydał mu się już za stary. Podszedł do okna, rozchylił je szerzej. Odetchnął ogrodem, ale nadal czuł się nieswój. Położył