zaskoczony, jak wspina się na palce, sięga ręką <br>za pręty, przesuwa dłonią po cegłach od wewnętrznej <br>strony. Ceglany chrobot, trochę skruszałego wapna na szerokim <br>liściu babki, dłoń wróciła z dużym płaskim <br>kluczem, zardzewiały zgrzyt zamka i potężny piskliwy <br>nie oliwionych zawiasów. Droga do proboszczowego sadu stoi przed <br>nimi otworem.<br>- Nie idę! - rzucił z niechęcią. - Zwariowałaś? <br>Po co?<br>- Nie idziemy tam, dokąd myślisz. - Nie patrzyła <br>na niego. - Chodź. Nie bój się.<br>Mówiła jak do dziecka, zarozumiała gęś!<br>- "Chodź" to ja robię, kiedy chcę - powiedział <br>ostro. - A "nie bój się" możesz przybić <br>sobie nad łóżkiem. Na karteczce z różyczką. - Odwrócił <br>się i ruszył