Zdaniem partyjnych decydentów od kultury, wszystko należało podporządkować głównej idei pochodzącej z Moskwy. Prozaicy mieli pisać o odbudowie, o socjalistycznym wychowaniu, poeci sławić przywódców ruchów robotniczych, satyrycy wyśmiewać niedomagania usług dla ludności lub oczerniać Zachód i kpić z nadziei, że ktoś przyjedzie na białym koniu, by ratować naród. Później wymyślono ideę walki klasowej i walki o pokój. Nowa Huta stała się naraz symbolem wielkości czynu robotniczego i patriotycznym hasłem, świadectwem twórczej działalności partii i związanego z nią narodu. Wszelkie utwory usiłujące prześliznąć się między tymi założeniami ideowymi były wychwytywane przez czujną krytykę, tępione i ośmieszane. Niełatwo było zachować twarz, zwłaszcza autorom