poprzez wymagane odstępy, narzucone powierzchnie, tolerowane gabaryty i brak wymogów estetycznych.<br> Urbanistyka i architektura ostatnich lat i dziesięcioleci przyniosła poważne rozczarowania, godząc zarówno w człowieka jak w krajobraz. W pejzażu zapanowała rozproszona struktura przestrzenna, a w niej jako główny element pudełkowy budynek, bez zieleni, bez identyfikacji wizualnej, bez motywów do identyfikacji osobistej z miejscem zamieszkania. Formuły te spowodowały już widoczny kryzys osiedla-blokowiska w miastach. Należy sądzi, że niebawem podobna świadomość dosięgnie również mieszkańców współczesnej anty-wsi. '<br> Pojęcie &lt;orig&gt;neoregionalizmu&lt;/&gt; staje się wiec szczególnie doniosłe, jako dające szanse uchwycenia przerwanej ciągłości, lecz już na kanwie pozytywnych zdobyczy nowoczesnej techniki. Przedstawiciele awangardy zarzucają