nie straciły w dużym stopniu do dzisiaj swej wartości. Autorka wyróżnia w polskich badaniach etnograficznych dwa wyraźne nurty: "postępowy" i "reakcyjny". Do tego ostatniego nurtu zalicza przede wszystkim L. Lubicz Czerwińskiego, W.A. Maciejowskiego, M. Grabowskiego, A. Przeździeckiego oraz częściowo E. Rulikowskiego, zarzucając im między innymi, iż byli przedstawicielami "grabieżczej ideologii polskich klas wyzyskiwaczy" i pisali swe prace z "pozycji szlachecko-klerykalnej" bądź "burżuazyjno-nacjonalistycznej". W ogóle autorka nie stroni od obfitego rozdawania etykietek różnym badaczom, co nie we wszystkich wypadkach potrafi przekonywująco uzasadnić. W sumie jednak praca jej pokazuje, w jak dużym stopniu istniały związki w zakresie etnografii polskiej i