incarnatus est ­ ex Maria Virgine (s. 11-12) w Mszy nr <br>5 imituje niemal in crudo styl mszy renesansowej (abstrahując oczywiście od <br>typu harmoniki; prz. 130). Nowowiejski najgłębiej i najbardziej nowatorsko (spośród <br>swoich mszy) transponuje styl polifonii wokalnej w Mszy nr 6. Przede wszystkim <br>ogranicza w znacznym stopniu posługiwanie się idiomem harmoniki późnoromantycznej, <br>z chromatyką, ekspresją interwałową, rezygnuje niemal całkowicie ze zdwojeń <br>unisonowo-oktawowych na rzecz archaizacji, która przeważnie ­ paradoksalnie! <br>­ indywidualizuje i radykalizuje brzmienie struktur. Archaizująco, zgodnie z <br>tradycją muzyczną, zawartością semantyczną i teologiczną wersu Qui locutus est <br>per Prophetas (s. 22, prz. 131), opracowuje strukturę per Prophetas z użyciem <br>sekundowych