którego poznałem w Teheranie. Cieszył się kiedyś opinią jednego z najradykalniejszych, najbardziej wojowniczych przywódców rewolucji muzułmańskiej i usiłował przenosić jej zarzewie w każdy zakątek świata, aby w końcu zwyciężyła i przyniosła sprawiedliwe porządki. Kiedy spotkałem go w Teheranie, jego polityczna gwiazda nie świeciła już tak jasno. Po śmierci przywódcy rewolucji imama Chomeiniego został wraz z innymi, podobnymi mu rewolucjonistami odsunięty od rządu przez sprytniejszych i bardziej zaradnych mułłów i urzędników, którzy głosili potrzebę pragmatyzmu, a których Mohtaszemi nazywał hipokrytami i zdrajcami Sprawy. Dawniej nie zawracał sobie głowy wizytami cudzoziemskich dziennikarzy. Teraz, zapomniany, witał gości ze szczerą radością. Kiedy zostałem wprowadzony do