wśród schludnych i szczęśliwych robotników znajduję jeszcze artykuł Starzyńskiego o A. Gierymskim. Jego również stara się on uratować dla genealogii socrealizmu, stawiając jako szczytowe dzieło artysty jeden ze słabszych jego obrazów Trumnę chłopską. Cały artykuł wybraniający Gierymskiego przed grzechami tak wielkimi, jak to, że wyjechał z Polski, że ulegał wpływom impresjonizmu, wygląda tak, jakby największy malarz polski drugiej połowy XIX wieku dostał trójkę z plusem od łaskawego profesora.<br>Kiedyś parę miesięcy przed wojną, w 1939 roku, zorganizowana pierwsza zbiorowa wystawa Gierymskiego zdawała się nam nareszcie ustaleniem słusznej hierarchii wartości, jego apoteozą. Biło w oczy, że Gierymski jako malarz, jako świadomość malarska