wielogłosowej mszy chorałowej ­ wielkiej tradycji <br>muzyki liturgicznej Kościoła katolickiego. Wielogłosowe msze chorałowe polskich <br>kompozytorów XX w. nawiązują bowiem wyraźnie do niektórych idei tradycji mszalnej <br>XV, a zwłaszcza XVI stulecia. To nawiązanie widać w realizacji idei jedności, <br>integracji cyklu materiałem chorału gregoriańskiego. Podobnie do wielogłosowej <br>europejskiej chorałowej mszy renesansowej, także współcześnie integrowano cykl <br>bądź materiałem jednego gatunku chorału m.in. antyfony (Garbusiński, Feicht), <br>bądź częściej wykorzystywano wzorce ordinarium missae różnych cykli gregoriańskich <br>(Nowowiejski, Miazga, Bernat).<br> Idea chorałowej mszy renesansowej, realizowana przez polskich kompozytorów <br>XX w., wiąże się także z architektoniczną, a więc formotwórczą funkcją chorału <br>gregoriańskiego. Poszczególne bowiem struktury wzorca wiązano z