w skali 200 milionów lat zaczyna wędrować w przestrzeni trójwymiarowej, co znacznie komplikuje jej ruch.. W 1964 roku &lt;name type="person"&gt;Henon&lt;/&gt; i &lt;name type="person"&gt;Heiles&lt;/&gt; wypisali równania ruchu i zaczęli rozwiązywać je numerycznie. Okazało się, że rodzaj ruchu zależy od energii badanej gwiazdy. Przy niskich energiach ruch był regularny i okresowy, zgodny z klasycznymi intuicjami. Na przekroju &lt;name type="person"&gt;Poincarego&lt;/&gt; przecięcia liczonej trajektorii układały się w regularny schemat. W miarę wzrostu energii regularność ta psuła się wyraźnie, aż w końcu trajektoria zaczęła zapełniać całą dostępną przestrzeń, dając obraz typowego chaosu:<br><br>&lt;gap&gt;<br><br>W tym rozmytym obrazie ruchu występowały drobne wyspy regularności, które badacze zauważyli i opisali, nie wiedząc jednak