pojmanych Sasów), Widukind uratował się ucieczką78. Nie ma powodu przypuszczać, że wśród tych, którym nie udało się zbiec, nie było edelingów. Na pewno spadła niejedna szlachetna głowa. Nie ominęły też edelingów późniejsze masowe deportacje79. Ale dalsze losy Widukinda są znamienne dla polityki zdobywców. W 785 r., gdy tylko przywódca plemiennej irredenty zrezygnował z walki, Karol Wielki dał jemu i jego zięciowi Abbionowi gwarancje nietykalności, sprowadził ich z honorami na swój dwór i tam ochrzcił, co w Annales regni Francorum uznano za akt poddania się całej Saksonii pod władzę króla Franków. Annales Mosellani i Annales Laureshamenses zapewniają, że Karol Wielki osobiście podniósł