rwał szwy i ulatywał do nieba. Zapewne zdać sprawę Tamtemu. A żeby nikt nie usłyszał jego raportu, zaciągał na niebo kotarę z gwiazd lub dźwiękoszczelną watę chmur.<br>Jeżeli natomiast zapach perfum był zbyt natrętny, cherub pozostawał dłużej. Na węch trafiał do okna i podglądał lokatorów. Gdy coś między nimi zaczynało iskrzyć, od razu przechodził do uderzenia. Zręcznie wychuchiwał na szybach odpowiednie postacie - ludzkie zmory z anielskiego oddechu. Jeśli to była wdówka lub mężatka, na szybie pojawiał się obraz małżonka z tak groźnym marsem na czole, że z jej piersi uchodziło powietrze. Ciało stawało się zszarzałe, znikała jędrność, gasł powab. Jeśli to