Kazimierz w obszernej izbie, której nikłego światła dostarczały z wysoka owe małe zakratowane okna. Nagie, surowe ściany tchnęły mroźną wilgocią. Lecz pośrodku wznosił się niski, z cegieł poszczerbionych ulepiony piec, którego nieforemny komin uchodził na zewnątrz przez zakopconą powałę; był widocznie świeżo nałożony, bo huczał ogniem i dymił gdzieniegdzie na izbę szczerbami komina.<br>Dokoła pieca cisnęli się rekruci. Ciemne, pokurczone postacie porozsiadały się na dylach na wpół zgniłej podłogi, oparte na tobołkach, odrętwiałe i nieruchome. Kupili się ku sobie ramionami w gromadki gwarzące z cicha. Niejeden, wyciągnięty jak snop na klepisku, z kułakami pod głową chrapał rozgłośnie.<br>Na Kazimierza nie zwrócono