Umiejętności przekazywano z pokolenia na pokolenie. Do stałego wyposażenia domu należał warsztat tkacki, krosno, na którym wykonywano części ubioru, tkaniny potrzebne w gospodarstwie i do dekoracji wnętrza. Wykorzystywano surowiec miejscowy: len, konopie, wełnę, a od połowy XIX w. bawełnę. Barwniki pozyskiwano z roślin, z kory dębu (kolor czarny i szary), jabłoni, olchy, rezedy (żółty), marzanny (indygo, niebieski), z koszenili, czerwca (czerwień) i składników naturalnych, jak ruda darniowa czy opiłki żelaza. Dopiero pod koniec XIX w. zastąpiono je chemicznymi barwnikami, co pozwoliło poszerzyć gamę barw, uzyskać odcienie bardziej jaskrawe. Wykorzystywano też szmaty, z których komponowano wielokolorowe chodniki, o osnowie z nici lnianych