Proszę, proszę! - zawołał urażonym głosem &lt;page nr=306&gt;.<br>Dyrektor, tęgi, brodaty mężczyzna, siedział na foteliku cały pochylony naprzód, wyczekujący.<br>- No, dokąd mam czekać! Kartę! - wyrwał jadłospis z ręki Romana i położył go na stole. - Najpierw niech pan przyniesie filiżankę barszczu, a potem... Co tam dziś macie takiego?<br>Roman przechylił głowę usiłując zajrzeć do jadłospisu. - Może mózg po wiedeńsku, panie dyrektorze?<br>Nie powiedział tego w znaczeniu złośliwym - mózg po wiedeńsku była to w jego pojęciu potrawa jak każda inna i nigdy mu nie przywodziła na myśl mózgu ludzkiego. Natomiast dyrektor teatru, otrzaskany z dwuznacznikami, węszył w tym coś podejrzanego.<br>- Mózg się przyda do twojego łba