tracić z oczu rzeczywistości. "Znaj proporcją, mocium panie". Tutaj też należy opowiadanie o Aiszy i ono właśnie najlepiej ujawnia pęknięcia stylistyczne powieści, które powodują, że czyta się ją tak jak ów nieśmiały wikary w starym dowcipie jadł jajko (proboszcz do wikarego, którego zaprosił na śniadanie: "Niechże ksiądz nie je tego jajka, bo widzę, że jest nieświeże". - "Ach nie, niektóre jego części są wprost znakomite").<br> Historia "dziewczyny w motylach" zdaje mi się najjaskrawszym przykładem odstępstwa od istotnej problematyki powieści na rzecz mody. Poświęciłem tej sprawie tyle uwagi, ponieważ najłatwiej mi w związku z nią sformułować ogólne wrażenie z lektury tej powieści: jest