do miasta, płakała i prosiła: Zostaw naszą wieś w spokoju, nie możesz pisać o czymś innym? To my tam musimy żyć, nie ty. &lt;/&gt;<br><br>&lt;who1&gt;Mimo to została pani w mieście. &lt;/&gt;<br><br>&lt;who2&gt;- Zostałam, choć nie było mi łatwo. Wkroczyłam z dialektu wsi, ze skąpym szkolnym niemieckim w język narodowy rumuńskiego miasta. Dziwiło mnie, jak dużo miastowi muszą mówić, żeby poczuć samych siebie, żeby być sobie nawzajem wrogiem lub przyjacielem. Nosili zawsze to nadużywane "ja" na ustach. Mnie, która tak długo ćwiczyła milczenie i słabo mówiła po rumuńsku, męczył ten przymus mówienia. Studiowałam germanistykę i tworzyliśmy z przyjaciółmi grupę, która prowokowała reżim - dyskutowaliśmy o literaturze, dzięki