Zofia Dubilanka, lecz z całkiem innymi niż niegdyś zamiarami .<br>&lt;page nr=149&gt;<br> "Taką rzecz można zmyć tylko krwią!" wołała. Wiedział, że zaraz chwyci ze ściany strzelbę, lecz bezwładny nie mógł się poruszyć. "Ja cię też zastrzelę!" krzyczał i budził się od własnego krzyku.<br>Naoliwione lufy dubeltówek, patrony ze śrutem i dziwaczne, czerwone kałuże - jak gdyby ktoś zabryzgał wszystko czerwonym atramentem - migotały przed jego oczami.<br>Znowu na ulicy było pełno upiorów w spódnicach. wprost się roiło od postaci kobiecych na każdym rogu, z każdej kamienicy wychodziła biała lub kolorowa suknia i płynęła naprzeciw. Wreszcie na ulicy Batorego niedaleko pomnika wielkiego męża stanu zobaczył gromadkę ludzi, składającą