że słyszy pełne niepokoju bicie matczynego serca. <br>Było już późno, gdy wreszcie ukazał się na drodze szary cień. <br>- Mamo! - zawołał chłopiec. - Ojciec idzie... <br>- Głos jego drżał. Matka wybiegła z izby, ale sił jej nagle zabrakło, więc przylgnęła plecami do glinianej ściany i oddychała ciężko. Oboje wlepili oczy w ciemność. Chcieli jak najprędzej dowiedzieć się, z czym ojciec wraca. Bo przecież od tego zależy jutrzejszy dzień - i wszystkie następne - całej rodziny, a szczególnie... szczególnie małego Martina. <br>Ojciec zbliżał się pomału. Choć droga do chaty biegła prosto, on szedł jak pod górę. Pochylił się do przodu i tak dziwnie opuścił ręce. <br>Martino przypomniał sobie