żadnych cesji. Co więcej, demonstrował swą od niej niezależność - choćby dzieląc sztukę nie na akty, lecz na "części", i choć je dzielił z kolei na sceny, to słowa "scena" nie wprowadził. Demonstracją ateatralności są też refleksyjno-opisowe fragmenty, poprzedzające każdą część sztuki.<br>Sposób ukształtowania tego dramatu jest maksymalnie odległy od jakichkolwiek konwencji - ale zarazem autor czerpie ze wszystkiego, co w teatrze mógł usłyszeć i zobaczyć, z mód estetycznych (także kiczu) własnej epoki. I nie tylko z teatru, także z lektur - wplecione elementy grozy można łączyć z niewiele przecież wcześniejszą twórczością prozatorską Zygmunta Krasińskiego, z jego opowieściami typu Grób rodziny Reichstalów. Ba