chłód poranku. Słońce jeszcze się kryło za horyzontem, ale jasno już było prawie, a wszystkie ptaki śpiewały pełne radości i oczekiwania. Ptaki niefrasobliwe i wolne z porankiem się witały pełną piersią. <br>Henrysi wydało się, że już nie będzie mogła wstać. Nogi, ręce, kark, wszystko było obolałe, połamane i bezsilne. <br>- No, jakże tam, Henrysiu? - zapytał ojciec. Był blady, ale uśmiechnięty wesoło. - Spałaś tylko godzinę - ciągnął widząc, że odpowiedzi nie można się spodziewać od tak zgnębionej osoby - ale teraz już niedługo znajdziemy dom jakiś. Wyśpisz się i najesz. Takie krótkie są teraz noce i jak ciepłe! <br>Widocznie na świecie nie ma rzeczy krótkich