i na szczęście) pełną ostentacyjnej czci pieśnią pochwalną, ale jest niewątpliwie pieśnią wtórującą dziełu. Jest trochę tak, jakby to sam Hrabal trochę mniej ostrym piórem, trochę bardziej rozcieńczonym atramentem napisał. Przeczytać można, kto gustuje w rzeczach rozcieńczonych, przełknie taki dekokt łatwo i nie bez przyjemności, tyle że jest to przyjemność jałowa i bez prądu. Żadnych konkretów, żadnych nowych rzeczy były czy aktualny wielbiciel Hrabala - a przecież głównie oni po książkę Hrabala sięgną - z książki tej się nie dowie.<br>Jałowość pracy Zgustovej ilustruję jednym wystarczająco za to dobitnym przykładem. Otóż jak już wspomniałem, autorka przez cztery lata w towarzystwie swego ulubionego pisarza