idziemy już samym jej brzegiem, tędy gdzie fala ubija piasek na beton.<br>Mijamy szereg drewnianych falochronów, wyzwalamy się z tłoku.<br>Za nami stok porośniętej srebrną trawą wydmy, przed nami morze, łagodne i zamyślone.<br>Twardowski obudził się już ze złego snu o śmierci pod kaplicą.<br>Znów ponosi go radość, pośpieszna i jaskrawa.<br>Oto człowiek szczęśliwszy niż inni, niż wszyscy! Ale bogowie są zazdr ośni.<br>Zbyt szybko niesie go ta fala. Dokąd? Nie śpiesz się, chłopcze!<br>Odetchnij, przycichnij.<br>On jednak ciągnie nas już ku wodzie.<br>Po oczach Małgorzaty widzę, że moja ułomność nie zawstydza jej ani nie straszy.<br>Obejmuje mnie za szyję, całuje