smugach słońca. Ubogie i liczne sprzęty są zakurzone i błyszczą sucho. W alkowie też jest jasno - resztkami światła z pokoju.<br>W półśnie Lucjan widzi obraz, jaki go witał przez szereg miesięcy co rano: że dzień jest pogodny, ot, czuje przecież. "Czy też góry będą dzisiaj czyste?" Przeciąga się - o, jak jasno! Wyskakuje z łóżka i... gdzież to on jest? Zegar wskazuje dziesiątą, lecz wybija tylko pięć razy. "Ach, przecież ja teraz tutaj jestem... co za przywidzenie".<br>Lucjan nakłada płaszcz na bieliznę i zagląda do kuchni. Cisza. To samo w drugim pokoju: nie ma nikogo, jest więc swobodny. Usiadł na kanapie rozpamiętywając