mieszczą się karabele ozdobne z XVII w., które jednocześnie mogły pełnić funkcje orężne. Są one dosyć jednorodne w zakresie form, tworzywa stosowanego do wykonania poszczególnych elementów i technik zdobniczych. Okładziny rękojeści zwężały się w kierunku jelca, czyli odwrotnie niż w grupie pierwszej; wykonywano je z kamieni półszlachetnych (przeważnie z chalcedonu, jaspisu i safirynu) o gładkich płaszczyznach lub z czarnego bydlęcego rogu, hebanu, kości słoniowej czy kła morsa (nacinanych w szewrony i mocowanych do trzpienia głowni trzema nitami); jelce o prostych ramionach zwieńczano gruszkowatymi zgrubieniami, a wąsy zdobiono czasami ornamentami (np. sułtańskimi monogramami). Najczęściej damasceńskie głownie tych szabel miały wydatne obosieczne pióro