tak chwilę i ruszył do przedpokoju. Ujął walizkę, ale odstawił ją z powrotem. Wrócił do gabinetu, wyrwał kartkę z notesu. Ręka zawisła w powietrzu. Co mógł jej napisać. Że odchodzi. Że być może nigdy się już nie zobaczą, ale zawsze będzie dla niego tą jedyną, ukochaną kobietą. Po namyśle nakreślił jedno słowo: "Przebacz". <br> Prosto z dworca pojechał do siedziby Okręgu Lasów Państwowych, gdzie jego przyjaciel, Edmund Kotowicz, był dyrektorem. Od dawna namawiał Tadeusza na wyjazd z Warszawy, znając jego tęsknoty do przyrody i łowiectwa. Siedząc w Warszawie, nie miał najmniejszych szans na otrzymanie pozwolenia na broń. Tutaj, w Olsztyńskiem jego przyjaciel podejmował