tych części. Pozostałe części mszy ­ Sanctus i Agnus Dei ­ nie mają zamknięcia <br>repryzowego. Można więc zacytować jedynie materiał inicjalny poszczególnych <br>wersów, poddawany następnie pracy motywicznej i dalszym przekształceniom (prz. <br>156). Charakterystyczna jest tu przewaga rytmiki trójdzielnej, metrum 6/8 i <br>9/8. W wersach Sanctus ­ Sabaoth i Benedictus uwagę zwraca jednolitość ekspresji <br>o rodowodzie chorałowym. Duży skok w górę (w innych głosach septyma) wraz ze <br>słowem Pleni stanowi <br>niewątpliwie nawiązanie do renesansowej Tonmalerei. Ogólnie typ narracji podkreśla <br>deklamacyjność i znajomość tradycji symboliki muzycznego opracowania tekstu.<br> Precyzja motywiczna, "myślenie motywem", miało zapewne wpływ na określony sposób <br>zakomponowania warstwy tekstowej z elementem jego