unus, qui erat senior natu) zdołał przekonać tłum. Pod wpływem jego słów "cały zgromadzony lud stał się jednomyślny (omnis multitudo populi unanimis effecta) i postanowił, aby duchowni mogli tu przebywać i sprawować bez przeszkód to, co należy do tajemnic Chrystusowych"50.<br>Między wyrocznią a wiecem nie było w tym wypadku jedności czasu i miejsca, ale była - jeśli się tak wolno wyrazić - jedność procesu decyzyjnego. Proces ten dzielił się na dwie ściśle powiązane ze sobą fazy, o których pisał już Tacyt: "Również te sprawy, których rozstrzyganie należy do ludu, najpierw omawiane są przez starszyznę" (ea quoque, quorum penes plebem arbitrium est, apud principes