epoce dekadencji sceny - poświęcono głębię dla rekwizytów i efektów; sztuka ginie.<br>Dziś dramaty Aleksandra Dumas są niemal zapomniane. Krytycy tamtej epoki inny ustanawiali porządek, zawsze wymieniali je obok dzieł Wiktora Hugo jako sztuki dla teatru romantycznego najbardziej reprezentatywne. Dwa uzupełniające się oblicza teatru, dwa nazwiska pisarzy - mimo że wymieniano je jednym tchem, zupełnie odmienne krytycy wysuwali wobec nich wymagania i zarzuty.<br>Wiktora Hugo atakowano jako niekwestionowanego przywódcę Szkoły, który odpowiada za wprowadzanie romantycznych idei i stylu na scenę. Atakowano go z furią, zaciekle, bezpardonowo, oskarżano o to, że &lt;q&gt;&#132;przez perwersyjne doktryny i środki, które Pan tylko potrafi stosować, zniszczył sztukę dramatyczną