dwa sposoby. Pierwszy polegał na mocowaniu jego końców do malutkich pierścieni na końcu głowicy i przednim ramieniu jelca. Drugi - gdy taki pierścień znajdował się tylko na końcu głowicy, a dolna część łańcuszka nałożona była ostatnim, najszerszym ogniwkiem na przednie ramię jelca; w efekcie takiego montowania łańcuszek przesuwał się po ramieniu jelca. Ten sposób łączenia spotykany jest jedynie u szabel typu drugiego z wersją długiego jelca, który pozwalał na taki montaż.<br>Do innych analogicznych elementów rękojeści szabel węgiersko-polskich wszystkich typów bezsprzecznie należy zaliczyć występowanie długich (czasami aż przesadnie) jelców o równie długich wąsach, które niekiedy mają paluchy powstałe z wywiniętego górnego