a potem film "Skrzypek na dachu", każdy malarz-amator tworzący kolejne &lt;orig&gt;pseudojudaicum&lt;/&gt; czuje się w obowiązku nawiązać do tych motywów, ewentualnie maluje chasyda w karykaturalnej pozie, będącej wizualnym odpowiednikiem tzw. żydłaczenia. Dołączmy do tego parę rekwizytów, szmoncesy z przedwojennych kabaretów pomieszane z dowcipami antysemickimi nazywanymi "dowcipami żydowskimi" (dziś mało kto jest w stanie odróżnić jedne od drugich) - i już mamy kulturę żydowską w duchu filosemityzmu (takiego, który jest swoistym rewersem antysemityzmu). Niestety, żaden prawie z festiwali nie jest od &lt;orig&gt;kiczowiska&lt;/&gt; wolny.<br><br>Weźmy na przykład cenną skądinąd inicjatywę festiwalu Warszawa Singera. W stulecie urodzin noblista Isaac Bashevis Singer (mówi się, że jego brat Israel