kończył się park i wysoko w górze, na krawędzi stromego urwiska majaczył druciany parkan. Dalej była podmiejska ulica, teraz ciemna i opustoszała. Kilka nikłych, jak gdyby w powietrzu zawieszonych światełek prześwitywało z zaciemnionych domów. Okno jednego z mieszkań musiało być otwarte, dobiegały bowiem stamtąd wyraźne dźwięki fortepianu. Ktoś jechał środkiem jezdni na rowerze. Malutkie światełko przypominało z dołu robaczka świętojańskiego.<br>Zarośla podchodziły pod strome urwisko. - Tędy! - szepnął Alek.<br>Skręcił na lewo i posuwał się w głąb z nieomylną pewnością, ostrożnie rozgarniając ciężkie od świeżego listowia gałęzie. Niebawem zatrzymał się.<br>- Już!<br>Felek przysunął się do niego.<br>- Fajnie! Rzeczywiście tędy bliżej. - A widzisz