szczególnego znaczenia w czasach kryzysów, przełomów i ofensyw ideologicznych - pod koniec lat sześćdziesiątych, w drugiej połowie lat siedemdziesiątych i w dobie stanu wojennego.<br>Dawniej w Polsce wzorce językowe tworzyły dzieła literackie; klasyczna literatura realistyczna w drugiej połowie XIX wieku wykształciła dojrzałą przejrzystą polszczyznę. Po roku 1956 w procesie kształtowania się języka "ogólnego" literatura tej dawnej swojej misji nie wznowiła. Po pierwsze - jak sądzę - dlatego, że sam jej charakter, sama jej struktura, zwłaszcza po socrealizmie, zmieniła się zasadniczo, zerwała z wszelką arbitralnością, wzorotwórstwem, dydaktyzmem, co nie usposabiało do takiej misji. Po drugie - obawiano się, choćby instynktownie, że tworzenie języka wzorcowego, standardowego może sprzyjać