od "młodego ułana". Choć miejscem tanecznej koegzystencji nie jest w piosence Młynarskiego odwieczny polski dwór - to przecież pensjonat, w którym panna Krysia "króluje nie od dzisiaj" na dancingowym parkiecie, nosi dumną nazwę "Orzeł". I chociaż to nie dźwięki mazura towarzyszą pląsom wczasowiczów, wykonują oni przecież "góralskie tańce" - wiadomo, ogniste, pełne junackiego zapału i siły - ale tańczą też beguine'a, znacząco, a wbrew naturze owego tańca, nazywanego w piosence Młynarskiego "skocznym beguinem". Groteskowy wizerunek peerelowskiego kurortu pozwala mimo wszystko we wczasowych realiach i obyczaju odnaleźć wyraźne ślady ułańskiego "paradygmatu tanecznego": jazgotliwa orkiestra przygrywa jakby inaczej - "temperamenta grają" w istocie to samo i tak