wśród nowej elity politycznej i kulturalnej jest znacznie niższy niż we wszystkich innych kategoriach, niemniej jest to wielkość przekraczająca 209.<br>Nie powinno dla nikogo być zaskoczeniem, że mniej więcej jedna piąta członków starej elity nigdy nie należała do partii. Tak właśnie funkcjonował mechanizm nomenklatury. Zakładał on kontrolę partii nad polityką kadrową, co niekoniecznie musiało oznaczać, że tylko partyjnych nominowano na wysokie stanowiska. Systemy komunistyczne, zwłaszcza w epoce poststalinowskiej, z uporem utrzymywały, że bazują na &lt;orig&gt;merytokratycznych&lt;/&gt; zasadach doboru kadr. Powoływanie na wysokie stanowiska kompetentnych bezpartyjnych było istotnym elementem legitymizacji reżimu. A nominowanie bezpartyjnego, choćby był niekompetentny, zawsze stwarzało wrażenie, że selekcja dokonywana