Jest już po dzwonku kończącym przerwę obiadową. Zastępuje mu drogę Jurek.<br>- Ty czego nie przy swojej robocie?<br>- Ponieważ chcę z panem porozmawiać, panie Słupecki.<br>- Po fajerant.<br>- Żadne "po fajerant". Robota nie zając...<br>Słupeckiemu kurczy się warga odsłaniając zęby. Czoło mu się sfałdowało i zaraz ryknie, a później pobiegnie skomleć do kantoru. Jurek unosi dłoń uspokajającym gestem i mówi nadal powoli, głuchym, lekko drżącym głosem. Twarz majstra wygładza się i więdnie, z czoła i policzków odpływa krew, oto już i nos pokryły mu drobne kropelki potu. Dygocącą dłonią poprawia zamglone okulary. Teraz jest to już tylko stary jegomość, który pragnie po najdłuższym