pozwalała na oparcie kciuka na grzbiecie trzonu, a głowica w formie zagiętego w dół ptasiego dziobu pozwalała na oparcie na niej małego palca, zabezpieczała też przed wyślizgnięciem się szabli z ręki. Rozszerzenie i zaokrąglenie okładzin przy głowicy umożliwiało silne oparcie kłębika i ułatwiało obrót rękojeści przy wykonywaniu tzw. młyńców.<br>Pochwy karabel bojowych, wykonywane z drewnianych trzasek, obciągano skórą i okuwano, tak jak i jelce, mosiężnymi okuciami, tj. szyjką, dwiema ryfkami z ruchomymi koluszkami i trzewikiem.<br>W grupie drugiej mieszczą się karabele ozdobne z XVII w., które jednocześnie mogły pełnić funkcje orężne. Są one dosyć jednorodne w zakresie form, tworzywa stosowanego do