uważa pisanie na linii za ograniczenie indywidualności - osoby. Rozumiem go, gdy chodząc w Paryżu po merostwach, widzę rosnące z każdym tygodniem i miesiącem góry kartotek, adnotacji, informacji, kwestionariuszy tajnych i jawnych. Gdy każdy z nas figuruje nie jako osoba, lecz jako numer i gdy traktuje się nas jak tekturkę z kartoteki, o ileż ważniejszą od osoby, ode mnie, od tego wielkiego wyjątku, jakim jestem w naturze, będąc człowiekiem. Gdy towarzyszę robotnikom skazanym na deportację na komisjach lekarskich, na których bada się na oko, pędząc ludzi jak bydło do rzeźni. Gdy myślę o milionach ludzi za drutami, w celach i gdy boję