plastyczności lodu. Na jednej szczelinie może rozwinąć się kilka studni, a przestrzenie pomiędzy nimi ulegną zaciśnięciu.<br> W górnych częściach studni lodowcowych woda spada swobodnie kaskadami pod ciśnieniem atmosferycznym (do głębokości kilkudziesięciu metrów). Często jest to seria kaskad. Dodatkowa energia pochodząca ze spadania wody powoduje formowanie kotłów eworsyjnych w lodzie poniżej kaskad i po szerzanie średnicy studni. W górnych częściach większości studni w lodowcach Spitsbergenu, poznanych dzięki badaniom speleologicznym, stwierdzano mniej lub bardziej wyraźne zwiększanie średnicy wraz z głębokością (Misztal, Pulina, 1983; Pulina, Řehak, 1990; Schroeder &#150; informacja ustna) (fot. 21).<br> Szczeliny otwierają się w strefach tensji, jednak wraz z ruchem lodowca