do którego porwana zapałem Piotrusiowej piosenki i "hucznymi dźwiękami" "cała sala runęła nagle [...] z takim krzykiem, jak gdyby do ataku".<br>Referujemy cytowany fragment opowiadania Dąbrowskiej nader szczegółowo, by z tym większym naciskiem podkreślić znamienne właściwości "materiału" i "chwytu": jakość prezentowanego ruchu - gwałtownego, gorączkowego, przy tym "zachłannego" i o charakterze niemal kataklizmu - jego związek z osobą bohatera, ekspresją i znaczeniami sali balowej - oraz związek tej ostatniej z przestrzenią o zupełnie innym charakterze. Bowiem obszar woskowanych podłóg zamknięty białymi ścianami dworu okazuje się - doraźnie, acz ściśle - graniczyć z polem bitwy. Graniczyć na tyle ściśle, że obie przestrzenie potrafią się przenikać. Że rodzaj motorycznej