krytyk, który w latach 70. siedział za redakcyjnym czy instytutowym biurkiem nieraz w ciągu ostatnich sześciu lat wieszał obrazy, przewoził je wykazując inwencję transportowo-gospodarczą, z miasta do miasta i wiedział co i dlaczego przewozi, lubił i szanował swój ciężar i umiał o tym wystukać na maszynie, powielić w skromnym katalogu, bez cudów poligrafii, bez "masowego odbiorcy", z inną przemienioną koncepcją "upowszechniania sztuki", która od dziesięcioleci nie schodzi z ust urzędników od kultury. Zaryzykuję twierdzenie, że krytycy sztuki tak niewiele i tak "niskonakładowo" dziś piszący są bliżsi artystom i pilniej śledzą ich sztukę niż wtedy, gdy opowiadali o niej w telewizji