marnowaniem energii i zdolności jednostek. W rozprawie o nietzscheanizmie Berent przekonująco bronił dziwactw, samotnictwa, tego, co nazywał pustelnictwem Nietzschego, natomiast o samotności na emigracji wewnętrznej powiada, że często wypacza i pomniejsza istotne wartości ludzkiego charakteru i zgubna jest dla życia idei.<br> Sen, tzn. uśpienie historii jest rzeczą straszną, ale równie katastrofalnie ocenia Berent chwile wielkich poruszeń. Masowe zrywy często oparte są na masowym złudzeniu co do własnych zdolności do nagłej przemiany. Na samym początku rozprawy czytamy taki przerażający sąd: "Wczoraj gnuśni i samolubni, dziś jak oto wart &lt;gap&gt; o panoszą się wpatrzeni w nurty żywiołu. Zniosło ich wszak bez wysiłku z wczorajszej