raz pierwszy o godz. <br>2. 20 zwrócił się do mnie słowami- "mnie nie ma, mnie już nie ma ". Zmierzyłam ciśnienie krwi. Było jeszcze wtedy w granicach typowych dla Tadzia. Podałam środek odpowiednie leki zgodnie z zaleceniem lekarza. Zapadając w półsen, prosił, bym rano nastawiła radio na Mszę św. <br>(komentował potem kazanie ks. bpa Głodzia, którego znał i cenił). Podawane lekarstwa nie skutkowały, pozostało wezwanie "R-ki". Równocześnie przed 11 zadzwoniłam po syna. Zespół reanimacyjny i Łukasz przyjechali niemal równocześnie. Było po 11. Ostra niewydolność naczyniowo-oddechowa narastała w gwałtownym tempie. Przewieziony do szpitala do końca cierpliwie poddawał się wszelkim zabiegom. Tadeusz