nurtach rzeki Ural, ktoś inny brał ją w słodką niewolę.<br>Był to Alosza, młodziutki, świeżutki, złotowłosy. Dokonał sztuki, na którą inni się nie zdobyli - udało mu się Nastię rozśmieszyć. Słuchając go śmiała się cichutko, a wszystkie smutki wdowieństwa rozpłynęły się złotym pyłkiem na wodzie. Polubiła modre oczy, smagłe lica i kędziorki. Tak przypadł do serca Nastii, że sama wybrała się na nocną zmianę do parowozowni, świeżą chusteczką otarła mu z policzka smugę smaru i przycupnąwszy przyglądała się jego zwinnym rękom i wszystkiemu, co wykonywał przy pracy. Przechadzali się po osadzie, objęci wpół, albo trzymając się za ręce, bardzo zgrabni oboje, a