paru osób zdolny był wypełnić go gwarem po brzegi, a ten chce, żeby mu nazwę stacji wykrzykiwać do lewego ucha. Siedząc na niskim taboreciku, plecami czuł plecy sąsiada. Lewa ręka zwisała mu niewygodnie, oprzeć się nie miał gdzie: całą powierzchnię stolika zajmowały ich dwa talerze i sprytne, obrotne w tłoku kieliszki. "Bar" mieścił się w nakrytym dachem z papy parterze wypalonej kamienicy. Prowadząca go pani potrafiła stworzyć pozory kameralnego wykwintu: oto całe, wymyte szyby, taboreciki o plecionych siedzeniach, niechybnie wykradzione z jakiejś autentycznej kawiarni, butelki z wódką o różnorodnych etykietach. Powstańcze ruiny z wdziękiem podkreślają wykwint tego zakątka, którego progu strzeże