w szufladzie książkę na właściwej stronie, tak że klient nic nie widział. Rzeczywiście praca nie była trudna. Wąsik miał zrazu mnóstwo pomysłów. Założył specjalny zeszyt, gdzie mieliśmy notować nazwiska klientów-członków PPR, bo tym postanowił pisać podania bezpłatnie.<br>- Ustawi nas to w oczach władz - stwierdził. Niestety, zeszyt pozostał pusty, bo klientela składała się przeważnie ze sklepikarzy, zapłakanych wdów i rzemieślników i nikt z nich nie wyglądał na członka PPR. Zezwolenie było, oczywiście, na nazwisko Wąsika, ale bardzo szybko znudziło mu się dyżurowanie w pokoiku i oprócz kilku bardziej skomplikowanych spraw podatkowych zwalił całą robotę na mnie.<br>- Trzeba poszukać klientów na mieście