zastanawiać się, czy wyroby małomiasteczkowych rzemieślników należy nazywać ludowymi, korzystała z nich bowiem zarówno ludność miasta, jak i wieś. Ale tak w przypadku garncarstwa, jak i innych dziedzin rzemiosła produkującego dla wsi, o ich formie w dużym stopniu decydował gust nabywcy. Liczyli się z nim sprzedający, wiedzieli, co się wiejskiej klienteli podoba. Na targach, jarmarkach sprzedawano zabawki, wyroby ze słomy, wikliny, drewna, produkowane masowo w wyspecjalizowanych ośrodkach (np. malowane zabawki z drewna wyrabiano w Brzozie Stadnickiej, Żywcu czy Stryszawie). Tak więc określenie "ludowe" przyjęło się odnosić nie tylko do samego procesu tworzenia, ale i do wyrobów dla ludu przeznaczonych, kształtowanych zgodnie