jeszcze miała coś ciekawego, chętnie wpadłbym<br>o dwunastej.<br> - Ależ oczywiście, bardzo proszę - powiedziała pani<br>Lucyna mrużąc porozumiewawczo oczy.<br> Wrócił parę minut przed dwunastą. Za chwilę zaczynała się<br>przerwa obiadowa. W środku dwie osoby wykupywały jeszcze<br>leki, ale drzwi były już zamknięte. Pani magister, załatwiwszy<br>ostatnich interesantów, podeszła do drzwi, przekręciła klucz<br>w zamku i wypuściła ich.<br> - Proszę po czternastej - powiedziała oschle do Wojciucha. - Przerwa.<br> - Ale ja proszę tylko o jedno lekarstwo. Dziecko mi<br>zachorowało. Pani magister... litości!<br> Pani Lucyna uśmiechnęła się i spuściła "intruza" do<br>środka. Weszli na zaplecze, gdzie skryci przed oczyma ludzi,<br>mogli się wreszcie przywitać i porozmawiać chwilę