odpowiedni koan w czasie formalnego spotkania mistrza <br>z uczniem (jap. dokusan). Uczeń musi udowodnić mistrzowi słowami lub <br>czynem, iż zgłębił koan. W czasie ich spotkań zachowana jest forma <br>spontanicznej praktyki- najbardziej szokujące zachowanie jest dopuszczalne, <br>o ile jest wyrazem prawdziwego 'oświecenia'. Jeżeli mistrz uważa, iż uczeń <br>nie zdołał jeszcze zgłębić koanu, nie musi tego komentować - poruszenie <br>małego dzwoneczka jest sygnałem dla ucznia, iż ma natychmiast opuścić <br>pomieszczenie. <br>Dahui zdawał sobie sprawę z tego, że samo 'wielkie zwątpienie' nie <br>wystarczy, aby praktyka 'wpatrywania się w koan' prowadziła do 'oświecenia'. <br>Uczeń musi bowiem wierzyć, że paradoks koanu nie jest błędem w rozumowaniu, <br>i